మార్చి పదిహేడు

“ఆ అమ్మా! నా వేళ్ళు….తలుపు తియ్యి…తలుపు తియ్యి….” అని అరుస్తుంది సుధ, మా ఇంటి బయట నిల్చొని….
“ఏంటి నాటకాలా??….నువ్వు వెళ్ళేంత వరకు చచ్చినా తీయను ఫో” అని నేను, గడియ వేసిన తలుపు ఎక్కడ తెరుచుకుంటుందో అని తలుపుకి గట్టిగా ఆనుకొని మరీ, అరుస్తున్నాను.
**********
1995, మార్చి, 16వ తారీఖు.

“రేపటికి సరిపడా పప్పు చారు, కూరలు చేసి ఫ్రిడ్జ్ లో పెట్టేశాను, కుక్కర్లో అన్నం పెట్టుకుంటే చాలు…” అని అమ్మ నాన్నకి చెప్తుంది....తన పక్కనే బిక్క మొహం వేసుకొని నేను, తను బట్టలు సర్దుకుంటుంటే హెల్ప్ చేస్తున్నా. నాకు ఊహ తెలిశాక ఇదే మొదటి సారి అమ్మ నన్ను వదిలేసి ఊరెళ్ళడం. నా చిన్నప్పుడు ఒకసారి ఇలా వెళ్ళాల్సి వచ్చిందంట. అప్పుడు కూడా నన్ను తనతో పాటు తీసుకొని వెళ్ళింది, తన పొట్టలో. ఇప్పుడేమో ఇలా. ఏదో చెప్పలేని బాధ. చెల్లికి మూడేళ్ళు, ఎంచక్కా అమ్మతో వెళ్తుంది.

“ఉంటావుగా నాన్న? ఒక్క రోజే కదా, మళ్ళీ ఎందుకు అనవసరంగా ప్రయాణం” అని అమ్మ అడిగితే, సరే అని “ఊ” కొట్టాను నేను.

పిన్ని వాళ్ళ అత్తగారు వాళ్ళు కొత్త ఇల్లు కట్టుకున్నారంట, విజయవాడ దగ్గర ఉయ్యూరు పక్కన ఉండే ఒక పల్లెటూరులో. ఆ ఇంటి గృహప్రవేశానికి వెళ్తుంది అమ్మ. తనని చెల్లినీ, మా బజాజ్ చేతక్ స్కూటర్ మీద, అమీర్‍పేటలో శ్రీ కృష్ణ ట్రావెల్స్ బస్ ఎక్కించి వచ్చాం, నేను నాన్న. స్కూటర్లో నాది ముందు సీటు. డ్రైవింగ్ సీటు అనుకునేరు, ముందు నిల్చుంటాను అంతే…భలే ఉంటుంది అలా నిల్చొని హాండిల్ పట్టుకుంటే…నేనే నడుపుతున్నాను అన్న ఫీలింగ్ కలుగుతుంది....

ఇంటికొచ్చేసరికి పదకొండు దాటింది. మరుసటి రోజు హోలి, సెలవు కాబట్టి లేట్ అయ్యిందన్న టెన్షన్ ఏమి లేకుండా హాయిగా పడుకున్నాను. నేనెప్పుడూ హోలి ఆడిందే లేదు. ఆ రంగులు అవి ఎందుకో నచ్చవు. చర్మానికి ఏమైనా అవుతుందేమో అన్న భయం వల్ల కావచ్చు. ఏదైతే ఏంటి, నాకైతే హోలి అంతగా నచ్చదు అంతే!!

పొద్దునే ఏడింటికల్లా లేచాను. అప్పటికే రోడ్ల మీద అరుపులు, అందరు రంగు నీళ్ళు చల్లుకుంటూ కోడి గుడ్లు టమాటాలతో మారంబీటి ఆడుకుంటున్నారు. మొహం కడుక్కొనే సరికి నాన్న పాలు కాచి ఇచ్చారు, అవి తాగి స్నానం చేసి రెడీ అయ్యి కూర్చున్నా, ఏమి చెయ్యాలా అని ఆలోచిస్తూ. ఈ లోపల నాన్న కోసం కొంత మంది లంబాడి వాళ్ళు వచ్చారు, “హోలి హోలియొరంగ హోలి…” అని పాటలు పాడుకుంటూ. నాకు భలే ఇష్టం వాళ్ళ పాటలు. వాళ్ళకి హోలి ఈనాం ఇవ్వాలంటూ డిమాండ్ చేశారు. నాన్న వాళ్ళతో ఏదో మాట్లాడి ఇచ్చి పంపించేశారు. ఆఫీసులో ఏదో పని ఉందని, తలుపు వేసుకోమని చెప్పి వెళ్ళిపోయారు నాన్న!

మా ఇంటి తలుపుకి గేట్ కి మధ్యలో ఖాళి స్థలం ఉంటుంది. దాంట్లో కూరగాయల మొక్కలు పెంచుకుంటాం – బెండ, వంగ, టమాట మొ||. కాసేపు లోపలే కూర్చున్నా.కాని బోర్ కొట్టి బయటకి వచ్చాను, గేట్ గడియ పెట్టే ఉంది, ఎవ్వరు లోపలికి రారులే అని గుమ్మం ముందు మెట్ల మీద కూర్చున్నా. ఇంకా పిల్లలు, పెద్దలు అందరు హోలి ఆడుతూనే ఉన్నారు…ఈ లోగా మా ఎదిరింట్లో ఉండే ప్రవీణ్ అన్నయ్య పిలిచాడు వాళ్ళ మేడ మీద నుంచి.

“నేను రాను అన్నయ్యా, నాకు ఆడటం ఇష్టం లేదు” అన్నాను.
“ఏమీ కాదు, నీకు ఎవ్వరూ రంగులు పూయకుండా నేను చూసుకుంటాగా! రా పైకి…” అన్నాడు

ప్రవీణ్ అన్నయ్య నాకు మంచి దోస్తు, ఆ మాటకొస్తే పెద్దన్నయ్య ప్రేం, చిన్నతను శివి (శివ) కూడా నాకు మంచి దోస్తులే. మాకు చేదోడు వాదోడుగా ఉంటారు వాళ్ళ ఫ్యామిలి, అన్ని విషయాల్లోనూ.

సరే తను చూసుకుంటాను అన్నాడు, మరీ అన్ని సార్లు అడిగించుకోవడం బాగోదు కదా అని, ఇంటికి గొళ్ళెం పెట్టి జాగ్రత్తగా (రంగులు అంటకుండా) వెళ్ళాను వాళ్ళ మేడ పైకి.

వాళ్ళందరు అక్కడ హోలి ఆడుతున్నారు. మరీ రోడ్డు మీద వాళ్ళ లాగా బీభత్సంగా కాకుండా, ఏదో ఆడాము అంటే ఆడాము అన్నట్టుగా ఆడుతున్నారు. ప్రవీణ్ అన్నయ్య, శివి ఇంకా అదే వీధిలో ఉండే వాళ్ళ ఫ్రెండ్స్ నాగరాజు వాళ్ళందరితో ఆడుతున్నారు. మహేష్ కూడా ఆడుతున్నాడు.

మహేష్ వాళ్ళు మా ఎదిరింట్లో అద్దెకి ఉంటారు. తను నాకంటే రెండేళ్ళు పెద్దవాడు. తనకి ఒక చెల్లి. పేరు సుధ, నా వయసే కాని నాకంటే ఒక క్లాసు ఎక్కువ. అందుకని కొంచెం టెక్కు కూడా ఎక్కువే. చూడటానికి బక్కగా (చాలా బక్కగా) ఉంటుంది కానీ, మాటలు కోటలు దాటించేది. ఎప్పుడూ నాతో పోల్చుకునేది చదువు, ఆట, పాట అన్ని విషయాల్లోనూ. అన్నిటిలో నేనే ముందు ఉండే వాడిని కనుక, నాకు కూడా ఆ పోలిక నచ్చేది… :) అప్పుడప్పుడు సాయంత్రాలు మా వీధిలో ఉండే ఇసుక గుట్టల మీద ఆడుకునే వాళ్ళం.

వీళ్ళందరు ఇలా రంగులు చల్లుకుంటుండగా సుధ వచ్చింది

“ఏంటీ? నువ్వు ఆడటం లేదు?? నీకు కూడా ఇష్టం లేదా హోలి అంటే??” అని అడిగింది నన్ను వింతగా చూస్తూ..
“ఊహూ…ఇష్టం లేదు…నీకు కూడా ఇష్టం లేదా?” అని ప్రతి ప్రశ్న వేశా నేను..
“లేదు కాబట్టే ఇక్కడ ఉన్నా, ఇష్టం ఐతే అక్కడ ఆడేదాన్నిగా…” అని తనదైన శైలిలో సమాధనం ఇచ్చింది

ఇద్దరం ఏదో మాట్లాడాం కాసేపు, స్కూల్ , ఎగ్జాంస్ గట్రా గురించి. ఈ లోపు ఉన్నపళంగా లేచి చేతికి రంగులు పూసుకొని నా దగ్గరకి వచ్చి….

“హే…నీకు పూస్తా పూస్తా….” అని బెదిరించింది

నేను ఉలిక్కిపడీ లేచి, సుధ ఏమంటుందో వినేలోపే పరుగు లంఘించుకున్నా…మేడ మొత్తం ఒక నాలుగు రౌండ్లు వేశాం, పట్టుకోలేక పోయింది. బక్కగా ఉంటుందిగా చాలా కష్టంగా పెరిగెడుతుంది పాపం. ఈ తంతు అంతా చూస్తున్న అన్నయ్యలు,

“పూయించేసుకో! పూయించేసుకో!!” అని అరుస్తున్నారు.
“నో…నో…” అంటు పరిగెడుతున్నా నేను
“ఆగు ఆగు…ఐపోయావ్ ఇవాళ నా చేతుల్లో” అని నా వెనకాల సుధ

ఆలా తిరిగి తిరిగి అలసిపోతున్నా టైం కి, ఇక మేడ మీద లాభం లేదని కిందకి వచ్చేసి మా గేట్ లోపలికి దూరాను. సుధ కూడా నన్ను తరుముకుంటూ వచ్చింది. ఒక్కసారి వెనక్కి తిరిగి చూశా…మహేష్ కూడా వస్తున్నాడు రంగులు తీసుకొని, చెల్లికి సాయం చేయడానికి కాబోలు.

“అమ్మో! ఇదేంటీ” అనుకుంటూ, మా ఇంటి చుట్టు తిప్పించా వాళ్ళిద్దరిని ఒక రెండు రౌండ్లు. “వీళ్ళకి అలసట రాదా” అనుకున్నా.
ఇక నా వల్ల కాదు అని ఇంట్లోకి దూరి తలుపు గడియ పెట్టేశా….

“ఆ అమ్మా! నా వేళ్ళు….తలుపు తియ్యి…తలుపు తియ్యి….” అని అరుస్తుంది సుధ, మా గుమ్మం బయట నిల్చొని….
“ఏంటి నాటకాలా….నువ్వు వెళ్ళేంత వరకు చచ్చిన తీయను ఫో” అని నేను, గడియ వేసిన తలుపు ఎక్కడ తెరుచుకుంటుందో అని తలుపుకి గట్టిగా ఆనుకొని మరీ, అరుస్తున్నాను.

ఏడుస్తున్నట్టు భలే నటిస్తుంది….నేను మాత్రం తలుపు తీయదలచుకోలేదు….అలా రెండు నిమిషాలు గడిచాయి…బయటే అరుస్తుంది ఇంకా…కాని ఈ సారి ఆ అరుపులతో పాటు వాళ్ళ అమ్మ గారి అరుపులు కూడా వినిపిస్తున్నాయి….
ఏంటా అని తలుపు తీసి చూసే సరికి….సుధని ఎత్తుకొని వాళ్ళ అమ్మ గారు పెరిగెడుతున్నారు. నాకు ఏమైందో అస్సలు అర్థం కాలేదు. నేను కూడా వెనకాలే వెళ్ళాను. కాసేపటికి సుధ వాళ్ళ నాన్న గారు తనని ఎత్తుకొని బయటకి వచ్చారు.

తన చేతి నుంచి ధారగా రక్తం కారుతుంది. తన (బక్క పలచ) వేళ్ళు పచ్చడి కింద నలిగిపోయాయి….నాకు చాలా భయమేసింది…చూడలేకపోయాను. నేను ఏమైందో తెలుసుకునే లోపే తనని హాస్పిటల్ కి తీసుకొని వెళ్ళిపోయారు.నాకేం మాట్లాడాలో తెలియలేదు. హాస్పిటల్ కి వెళ్ళే ముందు, సుధ వాళ్ళ అమ్మ గారు నాకేసి ఒక రకంగా చూశారు. చాల భయమేసింది నాకు.

ఇంట్లోకి వెళ్ళి తలుపేసుకొన్నాను. గడిచిన పావు గంటలో ఏం జరిగింది అని ఆలోచిస్తుండగా, ఎవరో తలపు కొట్టారు. పోలీసులేమో అనుకున్నా. భయంగానే తలుపు తీశాను. చూస్తే పుష్ప ఆంటీ, ప్రవీణ్ అన్నయ్య వాళ్ళ అమ్మ గారు.

“ఏమి కాదులే, భయపడకు ఊరికే. ఆ అమ్మాయే కదా నువ్వు వద్దు వద్దు అంటున్నా వెంటబండింది…అందుకే అలా జరిగింది..నువ్వు ఫీల్ అవ్వకు” అని దగ్గరకి తీసుకున్నారు.

అప్పటికి కాస్త ధైర్యం వచ్చింది. నా తప్పు లేదులే అనుకున్నా. మధ్యాహ్నం నాన్న వచ్చారు. ఏమి చెప్పలేదు నేను ఆయనకి. కొడతారేమో అని భయం. అన్నం తినేసి ఒకసారి పుష్ప ఆంటీ దగ్గరికి వెళ్ళి అడిగాను, ఎలా ఉంది సుధ కి అని. పన్నెండు కుట్లు వేశారని చెప్పారు ఆవిడ. “అమ్మో” అనుకున్నా. ఆ సాయంత్రమంతా నాలో నేనే ఏదో కుమిలిపోతూ గడిపాను. నాన్నకి చెప్పలేను, అమ్మ ఊళ్ళో లేదు…ఏం చెయ్యాలో తెలియలేదు నాకు.

ఆ రాత్రి ఎప్పుడు తెల్లారుతుందా అని నిద్ర కూడా పోకుండా కూర్చున్నా. పొద్దున్నే నాన్న, అమ్మని తీసుకొని రావడానికి వెళ్తూ నేను కూడా వస్తానేమో అని అడిగారు. వస్తాను అని చెప్పాను. బస్ అనుకున్న టైం కంటే ముందే వచ్చింది. ఇంటికొచ్చేసరికి ఆరయ్యింది. అంతే, మంచం మీద అమ్మ కూర్చోగానే తన వళ్ళో తల పెట్టి ఏకబిగిన ఏడుపు మొదలుపెట్టాను.

“ఎందుకమ్మా, వచ్చేశాగ…ఎందుకు ఆ ఏడుపు” అంటూ నా తల నిమురుతోంది అమ్మ.

నేను ఆపకుండా ఏడుస్తూనే ఉన్నా. ఈ లోపు నాన్న సుధ గురించి చెప్పడం మొదలు పెట్టారు. నేను షాక్ అయ్యాను, ఆయనకి ఎలా తెలుసు ఇదంతా అని. అంతా అయ్యాక చెప్పారు, పుష్ప ఆంటి నిన్నే చెప్పారు అని. తెలిసి కూడా నన్నేమి అనలేదు, నాన్న ఎంత మంచి వారో అనుకున్నా. కాని దుఃఖం ఆగడం లేదు…ఏడుస్తూనే ఉన్నా.

“నీ తప్పు లేనప్పుడు ఎందుకు ఏడుస్తున్నావు?” సూటిగా అడిగింది అమ్మ
“…”
“చూడూ! ఏదో జరిగిపోయింది, నీ తప్పు లేదు, ఇక మేము చూసుకుంటాములే…నువ్వు అన్ని మర్చిపోయి నార్మల్ గా ఉండు” అని చెప్పింది.

అప్పుడు కొంచెం ఏడుపు తగ్గింది. ఏదో తల మీద భారం దిగిన ఫీలింగ్ కలిగింది నాకు. అయినా దాదాపు రెండేళ్ళ పాటు ఆ సంఘటన నన్ను వెంటాడుతూనే ఉంది. హోలి వస్తే మాత్రం చాలా బాధగా ఉండేది.

ఆ రోజు నుంచి ఈ రోజు వరకు కూడా నేనెప్పుడూ హోలి ఆడలేదు. ఇప్పటికీ ప్రతి సంవత్సరం "మార్చి పదిహేడు" వస్తే ఏదో తప్పు చేశాను అన్న గిల్టీ ఫీలింగ్ కలుగుతుంది నాలో.

ఉపసంహారం (ఎపిలాగ్):
తర్వాత, సుధ ఏమైంది: ఆ అమ్మాయికి నలిగింది ఎడమ చేతి వేళ్ళు కాబట్టి చదువుకి ఏమీ ఆటంకం రాలేదు. ఒక నెలలో చెయ్యి నార్మల్ అయిపోయింది. ఇంకో నెల రోజులు వాళ్ళ అమ్మ గారు మా అమ్మతో మాట్లాడలేదు. తర్వాత వాళ్ళు అక్కడ ఖాళీ చేసి, వేరే ఇంటికి వెళ్ళిపోయారు. వెళ్తూ వెళ్తూ మాత్రం ఆవిడ అమ్మకి చెప్పి వెళ్ళింది. అంతే. నేను, సుధ మాత్రం ఆ హోలీ తర్వాత ఎప్పుడూ మాట్లాడుకోలేదు. కనీసం చూస్తే, నవ్వుతో పలకరించుకోనూ లేదు…మరి, ఇప్పుడు ఎక్కడుందో ఏం చేస్తుందో…!!

కృతజ్ఞతలు:
సతీష్ & నచకి